پپتیدها و پروتئینها پلیمرهای هستند که از اتصال اسیدهای آمینه به یکدیگر از طریق گروه کربوکسیل با گروه آمینو با آزاد شدن یک ملکول آب شکل میگیرند. بیست اسیدآمینه طبیعی برای ساخت پروتئینها و پپتیدهای فیزیولوژی وجود دارد. فرق بین پروتئینها و پپتیدها در تعداد و وزن ملکولی اسیدهای آمینه است. پروتئینهایی با 50 اسید آمینه یا بیشتر، دارای وزن ملکولی بیش از 5 کیلودالتون هستند. برای مثال، انسولین دارای وزن ملکولی 5800 است و یکی از کوچکترین داروهای پروتئینی در دسترس است. چهار سطح از ساختار پروتئین به عنوان ساختار اولیه، دوم، سوم و چهارم تعریف شده است. زیرا پروتئینها از تعداد زیادی اسیدهای آمینه در یک ملکول تشکیل شدهاند، فقط پروتئینها میتوانند ساختار سوم و چهارم تشکیل دهند، اما پپتیدها این ساختارها را ندارند. پروتئین دارای جایگاهی منحصر به فرد مهم در درمان برای مقاصد مختلف فیزیولوژیکی به دلیل ویژگی بالای آنها است. پیشرفت در فناوری زیستی منجر به افزایش قابل توجه تولید پروتئین های فعال بیولوژیکی شده است. با این حال ، با اینکه تعدادی از پروتئین های دارویی با وجود روند مداوم پروتئین ها به عمل به عنوان عامل درمان که به بازار رسیده هنوز هم محدود است.
یکی از چالش برانگیزترین وظایف در فرمولاسیون پروتئین های دارویی اطمینان از پایداری پروتئین است. ناپایداری فیزیکی و شیمیایی پروتئین ها میباشد، در بیشتر موارد، تجزیه پروتئین شامل بیش از یک مسیر ناپایداری فیزیکی یا شیمیایی است، که به یکدیگر گره خورده است
راه های تجویز پروتئین های دارویی
پروتئینها و پپتیدها نقش بسیار مهمی در درمان جایگزین بازی میکنند و در حال حاضر به خوبی برای درمان سیستمیک بیماری ها خاص در حرفه پزشکی پذیرفته شده است. تزریق زیر پوستی، پر استفاده ترین مسیر برای تجویز پروتئینها است زیرا فراهمی زیستی این عوامل درمانی در تزریق زیر پوستی ضعیف است. مسیرهای تجویز دیگری نیز آزمایش شده است و موفقیتهایی نیز کسب شده است
انتقال پارانتیال «تزریق زیرپوستی، درون ماهیچه ای یا درون سیاه رگی
پپتید درمانی و دارو های پروتئینی عمدتاً برای تجویز پارانتیال در بازار در دسترس است. با این حال ، تجویز مکرر به طور معمول به علت نیمه عمر کوتاه اغلب پپتید و پروتئین برای تحویل پارانتیال مورد نیاز است. نتیجه، تحمل کم بیمار و هزینه بالا سیستم مراقبت سلامتی است. زمانیکه داروهای پروتئینی یا پپتیدی تخریب جدی در تزریق زیر پوستی یا تزریق داخل عضله نشان میدهند، تزریق داخل وریدی یا اینفیوژن ترجیح داده شده است. همچنین در تزریق داخل وریدی مجاز به تزریق یک دوز کمتری را به عنوان دارو هستیم و بوسیله تخریب پروتئولیتیک از بین نمیرود. اگرچه، غلظت بالای دارو بعد از تزریق داخل وریدی اتفاق می افتدد، که ممکن است منجر به اثرات جانبی سیستمیک یا موضعی شود. زمانی که داروها نتوانند به صورت زیر پوستی تزریق شوند مسیرهای تزریق زیر پوستی و داخل عضلانی دارو اغلب استفاده میشوند زیرا حلالیت آبی پایین آنها و یا غلظت بالا آنها مشکل ایجاد میکند. در مقایسه با تزریق داخل وریدی، مسیرهای زیر پوستی و داخل عضلانی مشکلات کمتری در سازگاری با ترکیبات تزریقی با کل خون در جریان دارد. دورههای نسبتاً طولانیتر فعال اجازه داده شد که نتیجهاش تکرار کمتر تجویز بوده است. علاوه براین مسیر زیر پوستی بوسیله بیماران ترجیح داده میشود که مربوط به تجویز آسان آن است. همچنین مسیرهای تجویز آنها مسئله مشکل ساز برحسب ایمونوژنیستی و تحریک موضعی دارد. علاوه براین آزادی دارو بعد از تزریق زیر پوستی یا داخل عضلانی بوسیله تعداد زیاد متغییر تحت تاثیر است مانند داروی لیپوفیل، حلالیت دارو، غلظت دارو غیر رودهای، تزریق عمقی، حرکات بدن، محتویات خون در محل تزریق. برای حل این مشکلات فرمولاسیونهای رودهای بررسی شدند.